ស្វែងយល់ពីការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរី

ប្រទេសសិង្ហបុរី

(ស្វែងយល់ពីការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរី)

គិត​​មក​ទល់​​នឹង​​ពេល​​​​បច្ចុប្បន្ន​ សិង្ហបុរី​​មាន​​អាយុកាល​​ប្រមាណ​​ជាង​៥៦​ឆ្នាំ​

ទៅ​ហើយ​ ក្រោយ​​ពី​កោះ​មួយ​​នេះ ​បាន​​ផ្តាច់​ខ្លួន​ចេញ​ពី​​ប្រទេស​​ម៉ាឡេស៊ី។ ​ត្រឹម​​រយៈ​ពេល​​មិន​ដល់​​​​បី​ជំនាន់​​មនុស្ស​ផង​ ប្រទេស​​​នេះ​​បាន​​អភិវឌ្ឍ​ខ្លួន​​ពី​ប្រទេស​តតិយលោក​ ឬ​ជា​ប្រទេស​មួយ​ក្នុង​​ចំណោម​ប្រទេស​ក្រីក្រ​បំផុត​​លើ​លោក​ មក​​ក្លាយ​​ជា​​ប្រទេស​​មួយ​​ក្នុង​​ចំណោម​​ប្រទេស​​ដែល​​មាន​​បំផុត​​ នា​ពេល​​បច្ចុប្បន្ន។​

🍃ប្រវត្តិនៃប្រទេសសិង្ហបុរី

បើនិយាយពីប្រទេសកូននាគនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ មិនថាលើវិស័យទេសចរណ៍ វិស័យពាណិជ្ជកម្ម វិស័យសន្តិសុខជាតិ ការអភិវឌ្ឍនោះទេ មនុស្សស្ទើរជុំវិញពិភពលោកប្រាកដជានឹកទៅដល់ សិង្ហបុរី ជាក់មិនខាន។ ជាការពិតប្រទេសកោះសិង្ហបុរីនេះ មានប្រវត្តិសាស្ត្រនៃប្រទេសរបស់ខ្លួនជាយូរណាស់មកហើយ។ ប្រសិនបើយោងទៅតាមឯកសារប្រវត្តិសាស្ត្រជាក់ស្តែងនោះបានអោយដឹងថា កោះដ៏តូចមួយនេះមានមនុស្សមកតាំងទីលំនៅដំបូងនាសតវត្សទី២ នៃគ.ស.។ ហើយនៅសតវត្សទី៧ នៃគ.ស. បណ្តុំមនុស្សនៅលើកោះមួយនេះចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងខាងផ្នែកពាណិជ្ជកម្មជាមួយបណ្តាលជនជាតិដទៃដែលមានទីតាំងក្បែរនោះ តួយ៉ាងជនជាតិម៉ាឡេស៊ី ជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ីជាដើម ប៉ុន្តែការចូលមកតាំងលំនៅនេះ មិនមានលក្ខណៈជាការគ្រប់គ្រងតំបន់អ្វីនោះទេ ពោលគឺគ្រាន់តែមានវត្តមានរបស់មនុស្សដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតធម្មតាលើកោះមួយនេះតែប៉ុណ្ណោះ។ រហូតមកទល់សតវត្សទី១៣ នៃគ.ស. ដោយសារមានការហូរចូលពីសំណាក់ប្រជាជនដទៃជុំវិញកាន់តែច្រើនឡើងទៅលើកោះមួយនេះ ស្តេច Sang Nila Utama ដែលជាព្រះរាជានៃតំបន់ Palembang បច្ចុប្បន្នដែលជាទីក្រុងទំហំលំដាប់ទី២ នៅលើកោះសូម៉ាត្រា នៃប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី បានដឹកនាំកងទ័ពមួយក្រុមធ្វើដំណើរតាមសំពៅឡើងទៅសោយរាជ្យនៅទឹកដីនៃកោះសិង្ហបុរីនេះឯង ដោយបានដាក់ឈ្មោះថា Kingdom of Singapura ។ គួរបញ្ជាក់ផងថា ពាក្យថា “ Singapura ” មកពីពាក្យ២ម៉ាត់ ពោលគឺ Singa និងពាក្យ Pura ដែលចេញពីភាសាឥណ្ឌូនេស៊ីបុរាណមានន័យថា តោ និងទីក្រុង។

អតីតកាល​ជា​រដ្ឋ​បំបែក​ខ្លួន​ដ៏​តូច និង​អសមត្ថភាព​មួយ​ពី​ប្រទេស​ម៉ាឡេស៊ី​ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩៦៥ ដោយ​ខ្វះខាត​នូវ​ធនធាន​ធម្មជាតិ ឯ​ប្រព័ន្ធ​អប់រំ ប្រព័ន្ធ​សេដ្ឋកិច្ច និង​ប្រព័ន្ធ​នយោបាយ​នៅ​មាន​ភាព​ឥត​សណ្ដាប់ធ្នាប់​នៅ​ឡើយ ប៉ុន្តែ​គ្រាន់តែ​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​កន្លង​ផុត​ទៅ​សោះ ភាព​អស្ចារ្យ​ដ៏​មិន​គួរ​ឲ្យ​នឹក​ស្មាន​ដល់​ចំពោះ​ជោគវាសនា​ប្រទេស​មួយ​នេះ បាន​ផ្លាស់ប្ដូរ​យ៉ាង​វិជ្ជមាន​ស្ទើរ​គ្រប់​ផ្នែក​រហូត​គេ​ឲ្យ​ប្រសិទ្ធិនាម​ថា​ជា "កូន​នាគ​អាស៊ី។ ដំណាក់កាល​ដ៏​យ៉ាប់យ៉ឺន​ដំបូង​នៃ​ស្ថានភាព​ជាក់ស្ដែង​របស់​ប្រទេស គឺ​ប្រជាជន​ម្នាក់ៗ​មាន​ប្រាក់​ចំណូល​ត្រឹម​តែ​៥០០​ដុល្លារ​ប៉ុណ្ណោះ។ មិន​គួរ​ឲ្យ​ជឿ​តួលេខ​នេះ​បាន​កើន​ឡើង​ក្នុង​ឆ្នាំ២០១៥ រហូត​ដល់ ​៦០ ​០០០ ​ដុល្លារ​ ​នៃ​ប្រាក់​ចំណូល​ប្រជាជន​ម្នាក់ៗ។ ការ​ផ្លាស់ប្ដូរ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​កត់​សម្គាល់​បែប​នេះ ក៏​មិនមែន​មាន​តែ​ទៅលើ​ផ្នែក​សេដ្ឋកិច្ច​នោះ​ដែរ ព្រោះ​សូម្បី​តែ​តួលេខ​នៃ​ការ​ស្លាប់​របស់​ទារក​ក៏​បាន​ធ្លាក់​ចុះ​អស់​ជា​ច្រើន​ផង​ដែរ ពី​តួលេខ​ទារក​ស្លាប់​៣៥​នាក់​ក្នុង​ចំណោម​ទារក​មាន​ជីវិត​១,០០០​នាក់​ក្នុង​ឆ្នាំ១៩៦៥ រហូត​នៅ​សល់​ត្រឹមតែ១០.៩០​នាក់​ក្នុង​ឆ្នាំ១៩៨៥។ 

មិនតែប៉ុណ្ណោះ ទារក​ដែល​មាន​ជីវិត​លូតលាស់​ធំធាត់​មក ថែម​ទាំង​ទទួល​បាន​នូវ​ប្រព័ន្ធ​អប់រំ​ល្អ​បំផុត​នៅ​ក្នុង​ពិភពលោក ធ្វើឲ្យ​ក្មេង​ជនជាតិ​សិង្ហបុរី​មាន​អាយុ ​១៥ឆ្នាំ ​ទាំងឡាយ ជាប់​ក្នុង​ចំណាត់ថ្នាក់​លេខ​១​ក្នុង​ការ​ចាត់​ថ្នាក់​ជា​សកលលោក ទៅលើ​មុខវិជ្ជា​គណិតវិទ្យា និង​វិទ្យាសាស្ត្រ​ដោយ​អង្គការ​សម្រាប់​សហប្រតិបត្តិការ​សេដ្ឋកិច្ច និង​ការ​រីកចម្រើន (OECD) ហើយ​កូន​សិស្ស​សិង្ហបុរី​ក៏​បាន​ជាប់​ក្នុង​លំដាប់​កំពូល​ក្នុង​កម្មវិធី​សម្រាប់​ការ​វាយតម្លៃ​សិស្ស​អន្តរជាតិ​របស់​OECD (OECD PISA problem solving test) ក្នុង​ឆ្នាំ២០១២​ផង​ដែរ។ ផ្នែក​ជោគជ័យ​មួយ​ទៀត​របស់​កូន​នាគ​អាស៊ី​គឺ ៩០ភាគរយ​នៃ​ប្រជាជន​សិង្ហបុរី​មាន​ផ្ទះ​នៅ​ដោយ​ខ្លួនឯង ធ្វើឲ្យ​ប្រទេស​ដ៏​តូច​តែ​ខ្លឹម​មួយ​នេះ​ស្ថិត​ក្នុង​តារាង​លំដាប់​លើ​គេ​ជា​ប្រទេស​ដែល​ប្រជាជន​មាន​ផ្ទះ​នៅ​ដោយ​ខ្លួនឯង​ច្រើន​ជាង​គេ​បំផុត។ ភាព​អស្ចារ្យ​នេះ​អាច​ទៅ​រួច​បាន​ក៏​ដោយសារ ប្រាក់​ចំណូល​ខ្ពស់​របស់​ប្រជាជន និង​ប្រព័ន្ធ​សន្សំ​លុយ​យ៉ាង​តឹងរ៉ឹង​ក្រោម​ការ​កំណត់​របស់​ច្បាប់​ផង​ដែរ។

✊🏻ការទទួលបានឯករាជ្យ

អស់រយៈពេលជាង ១០០ ឆ្នាំមកហើយ សិង្ហបុរីស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អង់គ្លេស។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលអង់គ្លេសបរាជ័យក្នុងការការពារអាណានិគមពីជប៉ុនក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ វាបានធ្វើឱ្យមានការប្រឆាំងអាណានិគម និងកើតជាជាតិនិយមយ៉ាងខ្លាំង ដែលនាំអោយកើតមានឯករាជ្យភាពរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរីជាបន្តបន្ទាប់។ នៅថ្ងៃទី ៣១ ខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៦៣ សិង្ហបុរីបានផ្តាច់ខ្លួនចេញពីចក្រភពអង់គ្លេស ហើយបានបញ្ចូលគ្នាជាមួយម៉ាឡេស៊ីដើម្បីបង្កើតសហព័ន្ធម៉ាឡេស៊ី។ រយៈពេលពីរឆ្នាំដែលសិង្ហបុរីបានចំណាយពេលក្នុងនាមជាផ្នែកមួយនៃប្រទេសម៉ាឡេស៊ីគឺពោរពេញទៅដោយជម្លោះសង្គម ខណៈដែលភាគីទាំងពីរបានតស៊ូដើម្បីបង្រួបបង្រួមជាតិសាសន៍គ្នាទៅវិញទៅមក។ 

កុបកម្ម និង​អំពើ​ហិង្សា​តាម​ដង​ផ្លូវ​បាន​ក្លាយ​ជា​រឿង​ធម្មតា​ណាស់នាពេលនោះ។ ជនជាតិ​ចិន​នៅ​សិង្ហ​បុរី​មាន​ចំនួន​ច្រើន​ជាង​ជនជាតិ​ម៉ា​ឡេ​រហូតស្មើនឹងបី​ទល់​នឹង​មួយ​។ អ្នកនយោបាយម៉ាឡេនៅទីក្រុងកូឡាឡាំពួរខ្លាចមនោគមវិជ្ជានយោបាយរបស់ពួកគេកំពុងត្រូវបានគំរាមកំហែងដោយចំនួនប្រជាជនចិនដែលកំពុងកើនឡើងនៅទូទាំងកោះ និងឧបទ្វីប។ ដូច្នេះ ដើម្បីធានាឱ្យប្រជាជនម៉ាឡេភាគច្រើនក្នុងប្រទេសម៉ាឡេស៊ីត្រឹមត្រូវ និងដើម្បីកំណត់ឥទ្ធិពលនៃកុម្មុយនិស្ត សភាម៉ាឡេស៊ីបានបោះឆ្នោតបណ្តេញសិង្ហបុរីចេញពីម៉ាឡេស៊ី។ ប្រទេសសិង្ហបុរីបានទទួលឯករាជ្យជាផ្លូវការនៅថ្ងៃទី ៩ ខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៦៥ ដោយលោក Yusof bin Ishak កាន់តំណែងជាប្រធានាធិបតីដំបូងរបស់ខ្លួន និងលោក Lee Kuan Yew ដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតជានាយករដ្ឋមន្ត្រីរបស់ខ្លួន។ ក្រោយ​ឯករាជ្យ សិង្ហបុរី​បាន​បន្ត​ជួប​បញ្ហាជាច្រើនដោយ ភាគច្រើននៃប្រជាជន ៣ លាននាក់នៃរដ្ឋក្នុងទីក្រុងគឺគ្មានការងារធ្វើ និង ជាងពីរភាគបីនៃចំនួនប្រជាជនរស់នៅក្នុងតំបន់អនាធិបតេយ្យ និងការតាំងលំនៅដែលនៅជាប់នឹងទីក្រុង។ 

សិង្ហបុរី ខ្វះធនធានធម្មជាតិ អនាម័យ ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធត្រឹមត្រូវ និងការផ្គត់ផ្គង់ទឹកគ្រប់គ្រាន់។ ដើម្បីជំរុញការអភិវឌ្ឍ លោក Lee Kuan Yew បានស្វែងរកជំនួយពីអន្តរជាតិយ៉ាងច្រើននាពេលនោះ។

🌍ហេតុអ្វី​ប្រទេស​ដែល​ស្ទើរ​តែ​គ្មាន​សង្ឃឹម​ទទួល​បាន​ភាព​រុងរឿង​

ក្រោយ​ពី​បំបែក​ខ្លួន​ចេញ​មក​ជា​រដ្ឋ​ឯករាជ្យ អាច​កសាង​ប្រទេស​ដ៏​អសមត្ថភាព​មួយ​ក្លាយ​ជា​ប្រទេស​ដ៏​រីកចម្រើន​ហួស​ពី​ការ​ស្មាន​របស់​មនុស្ស​ទូទាំង​សកលលោក​បាន​បែប​នេះ ? ព្រោះ​ថា​នៅ​ពី​ក្រោយ​សមិទ្ធផល​ទាំងនោះ គឺ​ជា​ការ​ដឹកនាំ​ប្រកប​ដោយ​គតិបណ្ឌិត​របស់​បិតា​ស្ថាបនិក​សិង្ហបុរី និង​ជា​អតីត​ប្រធានាធិបតី​ដំបូង​របស់​សិង្ហបុរី​លោក លី ក្វាន់យូ​​នោះ​ឯង។ គាត់​បាន​ដឹកនាំ​ប្រទេស​ដោយ​ប្រកាន់​ខ្ជាប់​នូវ​គោលនយោបាយ​៣​យ៉ាង។ 

ទី១​គឺ​ជា​ការ​ជ្រើសរើស​ប្រជាពលរដ្ឋ​របស់​ខ្លួន​ជា​អ្នក​ដឹកនាំ​ប្រទេស មិនមែន​អ្នក​ក្រៅ​នោះ​ទេ ដូច្នេះ​ហើយ​ទើប​បាន​ជា​ពួកគេ​តែង​សង្កត់​ធ្ងន់​ទៅលើ​ការ​ផ្ដល់​ការ​អប់រំ​ដ៏​ល្អ​បំផុត​សម្រាប់​ប្រជាជន​ខ្លួន។ 

ទី២​គឺ​ជា​ការ​អនុវត្ត​តាម ដោយ​ពួកគេ​បាន​ចម្លង​គំរូ​ពី​របៀប​ក្នុង​ការ​ដឹកនាំ​ពី​ប្រទេស​អង់គ្លេស រហូត​ដល់​ទទួល​បាន​ភាព​ជោគជ័យ​យ៉ាង​អស្ចារ្យ​បែប​នេះ។ 

ទី៣ ​គឺ​ជា​ភាព​ស្មោះត្រង់ ជា​ការ​លុប​បំបាត់​នូវ​អំពើ​ពុករលួយ​ក្នុង​សង្គម​ជាតិ។ យ៉ាងណាមិញ ប្រព័ន្ធ​នយោបាយ​របស់​ពួកគេ​ត្រូវ​បាន​គេ​មើល​ឃើញ​ថា ជា​ការ​ដឹកនាំ​បែប​ផ្ដាច់ការ បើ​ទោះ​ជា​មាន​ការ​បោះឆ្នោត​ដោយ​សេរី​រៀងរាល់​៥ឆ្នាំ​ម្ដង​ក៏​ដោយ ដ្បិត​ប្រព័ន្ធ​ផ្សព្វផ្សាយ​ជា​សាធារណៈ​ត្រូវ​បាន​គ្រប់គ្រង​ដោយ​រដ្ឋាភិបាលហើយ​ការ​ដឹកនាំ​របស់​អតីតប្រធានាធិបតី​លី ក្វាន់យូ​ ទៀត​សោត​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​អស់​រយៈកាល​ជាង​៣០ឆ្នាំ​ជាប់ៗ​គ្នា​រួច​មក។ ទោះជា​បែប​នេះ​ក្ដី ក៏​ប្រជាជន​សិង្ហបុរី​សុទ្ធ​តែ​ជា​អ្នក​ពោរពេញ​ដោយ​ការ​ចេះដឹង​ជ្រៅជ្រះ ពួកគេ​មាន​សិទ្ធិ​បោះឆ្នោត​ទម្លាក់​ចេញ​បើ​ពួកគេ​មិន​ពេញចិត្ត តែ​ពួកគេ​នៅ​តែ​ជ្រើសរើស​របៀប​ដឹកនាំ​ដដែល​អស់​ពេល​ដ៏​យូរ​មក​នោះ។

🍀ប្រវត្តិនៃការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចរបស់សិង្ហបុរី

ក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ សិង្ហបុរី គឺជាប្រទេសដែលមិនទាន់មានការអភិវឌ្ឍ ដោយផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបសម្រាប់មនុស្សម្នាក់តិចជាង ៣២០ ដុល្លារអាមេរិក។ ប៉ុន្តែសព្វ​ថ្ងៃ​នេះវិញ​គឺ​ជា​ប្រទេស​មួយ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រទេស​ដែល​មាន​សេដ្ឋកិច្ច​លូតលាស់​លឿន​បំផុត​របស់​ពិភពលោក។ GDP សម្រាប់មនុស្សម្នាក់បានកើនឡើងដល់ ៦០ ០០០ ដុល្លារអាមេរិកដែលមិនគួរឱ្យជឿ ដែលធ្វើឱ្យវាក្លាយជាប្រទេសដែលមានសេដ្ឋកិច្ចខ្លាំងបំផុតនៅលើពិភពលោក។ តាមរយៈការទទួលយកសកលភាវូបនីយកម្ម មូលធននិយមទីផ្សារសេរី ការអប់រំ និងគោលនយោបាយជាក់ស្តែង ប្រទេសនេះអាចយកឈ្នះលើគុណវិបត្តិភូមិសាស្រ្តរបស់ខ្លួន និងក្លាយជាអ្នកដឹកនាំក្នុងពាណិជ្ជកម្មសកលផងដែរ។

🤝ការបង្កើតសកលភាវូបនីយកម្មឧស្សាហកម្ម និងពាណិជ្ជកម្ម

ក្នុង​សម័យ​អាណានិគម សេដ្ឋកិច្ច​របស់​សិង្ហ​បុរី​គឺ​ផ្តោត​លើ​ការ​ធ្វើ​ពាណិជ្ជកម្ម​។ ប៉ុន្តែសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចនេះមានរំពឹងទុកតិចតួចណាស់សម្រាប់ការបង្កើត ការងារនៅក្នុងសម័យក្រោយអាណានិគមនោះ។ ជួនជាមួយការ​ដក​ខ្លួនចេញ​របស់​អង់គ្លេស​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ស្ថានការណ៍​គ្មាន​ការងារ​ធ្វើ​កាន់​តែ​ធ្ងន់ទៅៗ ធ្វើអោយប្រជាជនបាត់បង់ការងារធ្វើ គ្មានកន្លែងស្នាក់នៅ គ្មានប្រាក់ទិញអាហារហូបចុកជាដើម។ 

ដំណោះស្រាយដែលអាចធ្វើទៅបានបំផុតចំពោះវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច និងគ្មានការងារធ្វើរបស់សិង្ហបុរីគឺចាប់ផ្តើមកម្មវិធីឧស្សាហូបនីយកម្មអោយទូលំទូលាយ ដោយផ្តោតលើឧស្សាហកម្មដែលពឹងផ្អែកលើកម្លាំងពលកម្ម។ ប៉ុន្តែជាអកុសល សិង្ហបុរីមិនមានប្រពៃណីឧស្សាហកម្មទេ ដោយភាគច្រើននៃប្រជាជនដែលធ្វើការរបស់ខ្លួនគឺផ្នែកពាណិជ្ជកម្ម និងសេវាកម្ម។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេមិនមានជំនាញ ឬចំណេះដែលអាចសម្របខ្លួនបាន នោះទេ។ ដោយសម្ពាធក្នុងការស្វែងរកការងារសម្រាប់ប្រជាជនរបស់ពួកគេ មេដឹកនាំនៃប្រទេសសិង្ហបុរីបានចាប់ផ្តើមពិសោធន៍ជាមួយសកលភាវូបនីយកម្ម ឥទ្ធិពលកាលនោះគឺដោយសារប្រទេស អ៊ីស្រាអែលជាឧទារហណ៍ក្នុងការធ្វើពាណិជ្ជកម្មជាមួយអឺរ៉ុប និងអាមេរិក បានធ្វើអោយលោក Lee Kuan Yew និងសហការីរបស់គាត់ដឹងថាពួកគេត្រូវតែភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ និងបញ្ចុះបញ្ចូលសាជីវកម្មចម្រុះជាតិសាសន៍ឱ្យផលិតរបស់ផ្សេងៗ ឬ វិនិយោគនៅសិង្ហបុរី។

🔴ឥទ្ធិពលរបស់រដ្ឋាភិបាលកណ្តាល

ដើម្បីទាក់ទាញវិនិយោគិន សិង្ហបុរីត្រូវបង្កើតបរិយាកាសដែលមានសុវត្ថិភាព គ្មានអំពើពុករលួយ និងពន្ធទាប។ ដើម្បី​ធ្វើ​ឱ្យ​មានសុវត្ថិភាពទៅបាននោះគឺ​​ ពលរដ្ឋ​នៃ​ប្រទេស​​ត្រូវ​ផ្អាក​នៃ​សេរីភាព​របស់​ខ្លួន​ដោយជំនួសផ្តល់​ឱ្យ​រដ្ឋាភិបាល​​កាន់ដោយ​ស្វ័យ​ប្រវត្តិ។ ដោយច្បាប់យ៉ាងតឹងរឹងបំផុតនោះគឺជនណាដែលចាប់បានជួញដូរគ្រឿងញៀន ឬអំពើពុករលួយខ្លាំងនឹងត្រូវទទួលទោសប្រហារជីវិតនាពេលនោះ។ គណបក្សសកម្មភាពប្រជាជន (PAP) របស់លោក Lee Kuan Yew បានគាបសង្កត់ទៅលើសហជីពការងារឯករាជ្យទាំងអស់ ហើយបានបង្រួបបង្រួមនូវអ្វីដែលនៅសេសសល់ទៅក្នុងក្រុមឆ័ត្រតែមួយ ហៅថាសមាជសហជីពជាតិ (NTUC) ដែលត្រូវបានគណបក្សនេះគ្រប់គ្រងដោយផ្ទាល់។ បុគ្គលដែលគម្រាមកំហែងដល់ការរួបរួមជាតិ នយោបាយ ឬការរួបរួមសាជីវកម្ម ត្រូវបានចាប់ដាក់គុកភ្លាមៗ ច្បាប់ដ៏តឹងរ៉ឹង ប៉ុន្តែសម្រាប់អាជីវកម្មរបស់ប្រទេសនេះ បានក្លាយជាការទាក់ទាញយ៉ាងខ្លាំងសម្រាប់អ្នកវិនិយោគអន្តរជាតិ។ ជាងនេះទៅទៀត ជាមួយនឹងទីតាំងដ៏មានអត្ថប្រយោជន៍ និងប្រព័ន្ធកំពង់ផែដែលបានបង្កើតឡើង សិង្ហបុរីគឺជាកន្លែងដ៏ល្អសម្រាប់ផលិតទំនិញនាៗ។

✍️ច្បាប់ធានាអ្នកវិនិយោគ

ត្រឹមឆ្នាំ 1972 ត្រឹមតែប្រាំពីរឆ្នាំបន្ទាប់ពីទទួលបានឯករាជ្យ មួយភាគបួននៃក្រុមហ៊ុនផលិតកម្មរបស់សិង្ហបុរីគឺជាក្រុមហ៊ុនដែលគ្រប់គ្រងដោយបរទេស ឬក្រុមហ៊ុនបណ្តាក់ទុន ហើយទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក និងជប៉ុនគឺជាអ្នកវិនិយោគធំ។ ជាលទ្ធផលនៃស្ថិរភាពរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរី លក្ខខណ្ឌវិនិយោគអំណោយផល និងការពង្រីកយ៉ាងឆាប់រហ័សនៃសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកពីឆ្នាំ ១៩៦៥ ដល់ឆ្នាំ ១៩៧២ ផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប (GDP) របស់ប្រទេសនេះបាន កំណើនជាលំដាប់។ នៅពេលដែលប្រាក់វិនិយោគពីបរទេសបានហូរចូល សិង្ហបុរីបានចាប់ផ្តើមផ្តោតលើការអភិវឌ្ឍធនធានមនុស្សបន្ថែមលើហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធរបស់ខ្លួន។ 

ប្រទេសនេះបានបង្កើតសាលាបច្ចេកទេសជាច្រើន និងសាជីវកម្មអន្តរជាតិបង់ប្រាក់ដើម្បីបណ្តុះបណ្តាលកម្មករដែលគ្មានជំនាញរបស់ពួកគេក្នុងផ្នែកព័ត៌មានវិទ្យា គីមីឥន្ធនៈ និងអេឡិចត្រូនិច។ សម្រាប់អ្នកដែលមិនអាចទទួលបានការងារឧស្សាហកម្ម រដ្ឋាភិបាលបានចុះឈ្មោះពួកគេនៅក្នុងសេវាកម្មដែលមិនអាចជួញដូរបានដែលពឹងផ្អែកលើកម្លាំងពលកម្ម ដូចជាទេសចរណ៍ និងការដឹកជញ្ជូនជាដើម។ យុទ្ធសាស្ត្រ​នៃ​ការ​មាន​ពហុជាតិ​សាសន៍​អប់រំ​កម្លាំង​ពលកម្ម​របស់​ពួកគេ​បាន​ផ្តល់​ភាគលាភ​យ៉ាង​ច្រើន​សម្រាប់​ប្រទេស។ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៧០ សិង្ហបុរីបាននាំចេញជាចម្បង វាយនភ័ណ្ឌ សម្លៀកបំពាក់ និងគ្រឿងអេឡិចត្រូនិកជាមូលដ្ឋាន។ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៩០ ពួកគេបានចូលរួមក្នុងការប្រឌិត wafer ដឹកជញ្ជូន ការស្រាវជ្រាវជីវបច្ចេកវិទ្យា ឱសថ ការរចនាសៀគ្វីរួមបញ្ចូលគ្នា និងវិស្វកម្មអវកាសផងដែរ។

🪢ការបង្កើតសេដ្ឋកិច្ចទីផ្សារ

សព្វថ្ងៃនេះ សឹង្ហបុរីគឺជាសង្គមទំនើប ឧស្សាហកម្ម ហើយពាណិជ្ជកម្ម បន្តដើរតួនាទីសំខាន់នៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្លួន កំពង់ផែសិង្ហបុរីឥឡូវនេះគឺជាកំពង់ផែដឹកជញ្ជូនដ៏មមាញឹកបំផុតរបស់ពិភពលោកដែលវ៉ាដាច់ទីក្រុងហុងកុង និងទីក្រុង Rotterdam ។ បើ​និយាយ​ពី​ទំហំ​ទំនិញ​សរុប​ដែល​បាន​គ្រប់គ្រង វា​បាន​ក្លាយ​ជា​កំពង់ផែ​មមាញឹក​បំផុត​ទី​ពីរ​របស់​ពិភពលោក​នៅ​ពី​ក្រោយ​កំពង់ផែ​ក្រុង​សៀងហៃ។ ឧស្សាហកម្ម​ទេសចរណ៍​របស់​សិង្ហបុរី​ក៏​កំពុង​រីក​ចម្រើន​ផង​ដែរ ដោយ​ទាក់ទាញ​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ជាង ១០ លាន​នាក់​ក្នុង​មួយ​ឆ្នាំ។ ឥឡូវនេះ ទីក្រុងមានសួនសត្វ កន្លែងសាហ្វារីពេលយប់ និងតំបន់អភិរក្សធម្មជាតិផងដែរ។ ប្រទេសនេះបានបើករមណីយដ្ឋានកាស៊ីណូរួមបញ្ចូលគ្នាដែលមានតម្លៃថ្លៃបំផុតរបស់ពិភពលោកចំនួនពីរនៅ Marina Bay Sands និង Resorts World Sentosa ។ 

វិស័យទេសចរណ៍វេជ្ជសាស្រ្ត និងឧស្សាហកម្មទេសចរណ៍ធ្វើម្ហូបរបស់ប្រទេសនេះក៏ទទួលបានជោគជ័យផងដែរ ដោយសារបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌របស់ប្រទេសសិង្ហបុរី និងបច្ចេកវិជ្ជាវេជ្ជសាស្រ្ដជឿនលឿន។ ធនាគារបានរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំងក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ហើយទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើនដែលធ្លាប់កាន់កាប់នៅប្រទេសស្វីសត្រូវបានផ្លាស់ទៅប្រទេសសិង្ហបុរីដោយសារតែពន្ធថ្មីដែលដាក់ដោយប្រទេសស្វីស។ ឧស្សាហកម្មជីវបច្ចេកវិទ្យាកំពុងរីកចម្រើន ដោយអ្នកផលិតថ្នាំដូចជា GlaxoSmithKline, Pfizer, និង Merck & Co. សុទ្ធតែបង្កើតរោងចក្រនៅទីនោះ ហើយការចម្រាញ់ប្រេងនៅតែបន្តដើរតួនាទីយ៉ាងធំនៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរី។ ថ្វីត្បិតតែមានទំហំតូចក៏ដោយ ក៏សិង្ហបុរីជាដៃគូពាណិជ្ជកម្មធំជាងគេទី ១៥ របស់សហរដ្ឋអាមេរិក។ ប្រទេសនេះបានបង្កើតកិច្ចព្រមព្រៀងពាណិជ្ជកម្មរឹងមាំជាមួយប្រទេសមួយចំនួននៅអាមេរិកខាងត្បូង អឺរ៉ុប និងអាស៊ីផងដែរ។ បច្ចុប្បន្នមានសាជីវកម្មចម្រុះជាតិសាសន៍ជាង ៣០០០ ដែលកំពុងប្រតិបត្តិការនៅក្នុងប្រទេស ដែលស្មើនឹងជាងពីរភាគបីនៃទិន្នផលផលិតកម្មរបស់ខ្លួន និងការលក់នាំចេញដោយផ្ទាល់។ 

ជាមួយនឹងផ្ទៃដីសរុបត្រឹមតែ ៤៣៣ ម៉ាយការ៉េ (Square Miles) និងកម្លាំងពលកម្មតិចតួចនៃប្រជាជន ៣ លាននាក់ សិង្ហបុរីអាចផលិតផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបលើសពី ៣០០ ពាន់លានដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំ ដែលខ្ពស់ជាងបីភាគបួននៃពិភពលោក។ បើយើងនិយាយអោយស្រួលប្រទេសសិង្ហបុរីត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាកន្លែងដ៏ល្អបំផុតមួយសម្រាប់រស់នៅលើផែនដី ប្រសិនបើយើងមិនប្រកាន់យកច្បាប់តឹងរ៉ឹង។

👨🏻‍💻ហេតុអ្វីបានជាអ្នកជំនួញធំៗនៅប្រទេសចិនធ្វើការប្រមូលលុយទៅប្រទេសសិង្ហបុរី?

មហាសេដ្ឋីរបស់ចិនកំពុងផ្លាស់ប្តូរទៅកាន់ប្រទេសសិង្ហបុរីក្នុងក្តីគោលបំណងថានឹងការពារទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេពីបក្សកុម្មុយនិស្តចិន។ ដូចយើងដឹងហើយថាបន្ទាប់ពីការបង្រ្កាបរបស់ទីក្រុងប៉េកាំង និងគោលនយោបាយ Zero Covid រយៈពេលបីឆ្នាំបានជំរុញឱ្យគ្រួសារអ្នកមានជាច្រើនធ្វើស្វែងរកសិទ្ធក្នុងការជ្រកកោននៅបរទេសជាពិសេសនោះគឺនៅប្រទេសសិង្ហបុរី។ កត្តាទាក់ទាញកំពូលសម្រាប់បុគ្គលអ្នកមានដើម្បីធ្វើចំណាកស្រុកទៅកាន់ប្រទេសសិង្ហបុរីគឺស្ថិរភាពនយោបាយ ស្ថិរភាពសេដ្ឋកិច្ច ការលើកទឹកចិត្តដែលងាយស្រួលសម្រាប់អាជីវកម្ម ប្រសិទ្ធភាពពន្ធ ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធទំនើប បរិយាកាសដែលគាំទ្រអាជីវកម្ម ប្រព័ន្ធច្បាប់រឹងមាំ កម្រិតជីវភាពកាន់តែខ្ពស់ និង ប្រព័ន្ធថែទាំសុខភាពកម្រិតខ្ពស់ ក្នុងចំណោមប្រព័ន្ធផ្សេងៗទៀត។ លើសពីនេះ ទីតាំងភូមិសាស្ត្រយុទ្ធសាស្ត្ររបស់សិង្ហបុរីដើរតួជាច្រកផ្លូវទៅកាន់ទីក្រុងនានាក្នុងអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ដែលធ្វើឱ្យវាក្លាយជាគោលដៅកាន់តែទាក់ទាញសម្រាប់មនុស្សជាច្រើនជាពិសេសគឺពួកអ្នកមាន។ 

ចំណុចមួយនេះ​ក៏​បាន​នាំ​ឱ្យ​មាន​ការ​ប្រមូល​ផ្តុំ​នៃ​ទ្រព្យសម្បត្តិ និង​កំណើន​ប្រជាជន​យ៉ាងខ្លាំង​នៅ​សិង្ហបុរីដែលធ្វើអោយប្រទេសនេះក្លាយជាប្រទេសបណ្តុំដោយពួកអ្នកមានជាច្រើន និង បានធ្វើអោយសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសនេះកើនឡើងជាលំដាប់។ ជាពិសេសជាងនេះទៅទៀតនោះគឺអត្រាពន្ធលើប្រាក់ចំណូលផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរីគឺមានអត្រាទាបបំផុតក្នុងចំណោមប្រទេសអភិវឌ្ឍដទៃដោយសម្រាប់អ្នកដែលរកចំណូលបានលើសពី ៣២០​ ០០០ ដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំ ពន្ធលើប្រាក់ចំណូលផ្ទាល់ខ្លួនមាន ២០ ភាគរយ ដូចនេះវាជាចំណុចមួយក្នុងចំណុចជាច្រើនដែលជាហេតុផលក្នុងការទាក់ទាញអ្នកវិនិយោគទុនមកកាន់ប្រទេសសិង្ហបុរីកាន់តែច្រើនក្នុងឆ្នាំ២០២៣នេះ។

🟢ជារួមមកនៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ សិង្ហបុរីគ្មានធនធានធម្មជាតិសម្រាប់នាំចេញ ហើយក៏មិនមានប្រជាជនច្រើនដែរ។ប៉ុន្តែគោលនយោបាយរដ្ឋាភិបាលជាមួយនឹងប្រព័ន្ធសេដ្ឋកិច្ចសេរីបានធ្វើឱ្យសិង្ហបុរីក្លាយជាប្រទេសដែលមានសេដ្ឋកិច្ចរីកចម្រើនបំផុតនៅលើពិភពលោក។ ការផលិតគឺជាវិស័យធំបំផុតនៅក្នុងប្រទេសសិង្ហបុរីដោយ វាបានរួមចំណែក ២០% ភាគរយនៃ GDP ប្រចាំឆ្នាំ។ GDP សម្រាប់មនុស្សម្នាក់របស់សិង្ហបុរីបានកើនឡើងពី ៤២៨ ដុល្លារដល់ ៧២ ពាន់ដុល្លារ ដោយគ្មាននរណាម្នាក់នឹកស្មានថា កោះតូចមួយនេះ ដែលមិនអាចផលិតរបស់របរចាំបាច់ ដូចជាអាហារ ឬទឹកសម្រាប់ចិញ្ចឹមប្រជាជនរបស់ខ្លួនផង នឹងក្លាយជាប្រទេសមួយដែលមានភាពរីកចម្រើនបំផុតនៅលើទ្វីបអាស៊ីទាំងមូល។

_________________________________

ដារី សៀវ

តាមដានការផ្សព្វផ្សាយផ្សេងៗ៖

#singapore

#ប្រទេសសិង្ហបុរី

#ប្រវត្តិនៃការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចរបស់សិង្ហបុរី